Stop Racisten

De lucht was compleet helder boven Turkije. Jan zat onverstoord in zijn boek te schrijven. Op gegeven moment brak de punt van zijn potlood af.
‘Verdorie !’ zei Jan. Angela keek naar haar broer, en zei ‘Doe eens rustig, Jan’. Jan werd nog bozer en smeet zijn boek fel weg. Het boek landde 5 meter verder, in de modder. Jan stond boos op, liep naar het boek toe probeerde de modder van zijn boek te vegen.
Hij stond en bewoog niet, keek voor zich uit alsof hij een spook had gezien. Angela vroeg ‘Jan, wat is er ? Gaat het?’.
Jan deed het boek in zijn tas en zwaaide die nonchalant naar rechts, zodat die op zijn rug terechtkwam. Angela zag het boek uit de tas van Jan vallen, het boek belande weer in de modder. Angela riep Jan, maar die gaf geen kik en liep boos weg.
Angela pakte het boek en probeerde de modder er af te halen, maar de modder ging er niet af. Ze pakte het boek bij het middenstuk, het boek viel plotseling open. Angela probeerde niet te kijken maar werd door haar nieuwsgierigheid bijna gedwongen om wel te kijken.

In zichzelf gekeerd en een beetje schaamtevol, fluisterde ze de tekst:
“Vrijdag 23 oktober 2026.
Vanmorgen wat brood gekregen van dorpelingen. Ik ben hier blij mee, in Nederland moesten we immers in de vuilnisbakken graaien of in kapotte huizen wat te eten vinden.
Ik hoop Pap snel te zien, maar ik ben ook bang… bang dat er iets met hem is gebeurd. Het water in de Middellandse zee is immers vrij onstuimig en woest. Die mensensmokkelaars hebben ons gelukkig goed geholpen, en ik ben ook niet boos op ze. Ik hoop Pap snel te zien in het vrije Syrië, en hoop ook dat de Alliantie genoeg geld aan de rebellen gaat geven, om de regering omver te werpen en Verhoeven weg gaat.
Ik hoop ook dat het in Syrië beter wordt. Ik hoorde vandaag dat we verdeeld worden over landen in het Midden Oosten. Veel landen willen liever geen vluchtelingen, en in omliggende landen naast Nederland waren al vele mensen heen gevlucht. ”

Er vormde een traan in de ogen van Angela, ze begon met haar oogkassen te trillen. Er kwam echter geen traan, en Angela verstijfde langzaam.
Ze dacht aan de grachten van Gouda die rood kleurden. Aan bloed in de straten, kapot gemaakte huizen. De Euromast die was omgevallen.
‘Angela!’ riep moeder ‘zei je nou ‘Pap’? Er vormde een glimlach om haar gezicht. ‘Pap komen we nog wel tegen. Hij ging met een mensensmokkelaar praten’. Ze draaide snel haar hoofd om en ging in de rivier verder met het wassen van kleding.
Angela hoorde snikken, en keek naar moeder. Ze zat met haar handen in haar gezicht, de was dreef weg richting het midden van de rivier. Angela liep vlug naar Mam toe, en sloeg een arm om zich heen.
“Mam, ik ben blij dat je eindelijk kan huilen, lieverd”. Mam begon nog erger te huilen, Angela drukte Mam nog steviger tegen zich aan.
Plotseling hoorden ze een harde knal, alsof iemand een geweer afvuurde. Daarna een schreeuw… en stilte. Mam en Angela waren bang, geschrokken en vroeger zich af waar Jan was en renden naar de richting waar het geluid vandaan kwam.
Er stonden mensen in een groepje om elkaar heen, en op de grond lag iets. Des te meer dichtbij ze kwamen, des te meer ze zich realiseerden dat dit misschien Jan kon zijn. Hun hart begon sneller te kloppen. Uiteindelijk herkenden ze de kleding, en hun pas werd langzamer. Moeder en Angela barsten in huilen uit.
“Het was een vluchtelingenjager”, zei een oude man. Langzaam begon het te regenen, Mam en Angela zaten op hun hurken naar Jan te kijken. Verstijft, moe, koud, alsof hun wereld was ingestort.

1 maand later

Angela en Mam liepen langzaam een grote ruimte in. Het bleek een gymzaal te zijn, de mensen die er waren hadden er een woord voor maar dat begreep Angela niet. Ze was maar wat blij, dat haar onderbroek misschien gewassen zou gaan worden, want ze kon deze al een week niet wassen. Gelukkig kwam er snel een tolk, en ze was maar wat blij dat ze niet in een tent hoefde te slapen.
‘Mam, ik hoop dat we snel terug kunnen als de burgeroorlog voorbij is’. Mam pakte de hand van Angela en kneep er in. Ze was blij dat er mensen in het centrum meehielpen bij de keuken, en met hen gingen voetballen.
Na het eten kwam er een man de gymzaal in lopen. De man zag er statig uit, en had een map in zijn hand. Hij begon te praten, diezelfde tolk was er bij. De man brabbelde iets onverstaanbaars, het leek in de verste verte op , de tolk zei dat de mensen hier na 3 dagen weg moeten. Angela wilde niet geloven dat dit werd verteld, aangezien ze had gedacht hier te blijven.
Ze was afgelopen week ook vrij teleurgesteld, ze wilde namelijk een advocaat spreken aangezien ze hoorde dat ze misschien weg moest. Toen het gesprek er kwam werd ze opeens overgeplaatst en kon die advocaat niet spreken.
De tolk ging ondertussen verder met zijn verhaal: ‘U kunt hier blijven tot u weer terug moet. Misschien krijgt u na 5 jaar een verblijfsvergunning’. Angela bedacht zich dat ze helemaal niet hier wil blijven en het liefst terug wil naar Nederland.

In de avond gingen een paar mensen samen met Angela voor een kleine televisie zitten, als afleiding. Ze zag de gevechten in Nederland tussen de regering tegen oppositiepartijen en bedacht zich, waarom de mensen hier in de gymzaal wél met elkaar kunnen leven. Angela schrok toen ze een paar Nederlanders op de grond zag liggen, vlakbij Madurodam. Den Haag lag al bijna in puin. De regering, ondersteund door de Alliantie van het Midden Oosten en Rusland, verloor steeds meer terrein tegen de oppositiepartijen, gesteund door Afrika.
Op televisie was heel weinig wat ze kon begrijpen, aangezien ze de Arabische taal niet kende en helemaal niet de Syrische taal. Een vrouw die een beetje Arabisch kon verstaan legde haar deze avond uit, dat mensen praatten over de vluchtelingen die naar Syrië kwamen, en dat er veel weerstand was. Angela ging naar het toilet toe en huilde in tranen uit. Ze wist verder niet wat ze moest doen, en was het liefst weer in Nederland.
Opeens hoorde ze een hele harde knal, het leek alsof de hel losbrak. Kinderen huilden, vrouwen gingen huilen en schreeuwden de namen van overledenen. Angela rilde en moest denken aan de bombardementen. Ze ging onder haar laken, deed ogen dicht en handen op haar oren. Alleen de plukjes haar waren nog zichtbaar. Na een aantal minuten kwam ze weer onder de lakens vandaan. Ze rilde en kon niet nadenken. Ze keek door een raampje naar buiten, de donkere nacht in.
Buiten zag ze mensen met de Syrische vlag, ze riepen iets.. ze wist niet wat.
Een paar dagen later kwam de man met de map in zijn handen weer binnen, de tolk volgde al snel. Mam zat met Angela gespannen te kijken, want meestal wordt er dan wat belangrijks vertelt.
De tolk vertelde dat men over 1 dag weg moet, en dat de Nederlanders dan naar een tentenkamp gaan.

Jeroen Zoetermeer